Το 174ο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως της 30ης Ιουλίου του Σωτηρίου Έτους 2002, έμπαινε στο νόημα από τις πρώτες κιόλας αράδες του: «Νόμος Υπ’ Αριθ. 3037 – Απαγόρευση παιγνίων». Η Ελλάδα διέπραττε παγκόσμια πρωτοτυπία με τους κυβερνώντες το κράτος να αποφασίζουν και να διατάζουν εν μία νυκτί την απαγόρευση κάθε ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Είχε προηγηθεί η αποκάλυψη μέσω των Μ.Μ.Ε. της ιστορίας ενός φουκαριάρη αγρότη ο οποίος τυφλωμένος από το πάθος του για τον τζόγο έχασε ό,τι είχε και δεν είχε στα «φρουτάκια» –και φυσικά μετά κλαιγόταν. Θορυβημένοι από τον θόρυβο που είχε προκληθεί, οι φωστήρες του τόπου μαζεύτηκαν όλοι μαζί και έκριναν σωστό για το καλό του γένους να απαγορεύσουν μια καλή κάθε είδος παιχνιδιού σε μία απέλπιδα προσπάθειά τους να (ξανα)βάλουν τους Έλληνες στον ίσιο δρόμο.
Ο νόμος έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στη νοήμονα πλευρά του πληθυσμού καθώς έπαιρνε μέτρα που παρέπεμπαν σε εποχές χούντας απαγορεύοντας στην ουσία την εγκατάσταση και εκτέλεση οποιουδήποτε videogame «σε δημόσια γενικά κέντρα όπως ξενοδοχεία, καφενεία, αίθουσες αναγνωρισμένων σωματείων κάθε φύσης και κάθε άλλο δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο». Επί του πρακτέου αυτό σήμαινε πως όχι απλά απαγορευόταν στον καθένα να παίξει μια παρτίδα Counter-Strike σε ένα internet café αλλά καθιστούσε παράνομο όποιον αγόραζε νόμιμα το παιχνίδι και το εγκαθιστούσε για να το παίξει σπίτι του! Το παράλογο του πράγματος μπορεί βεβαίως να ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, κανείς εκ των νομοθετών ωστόσο δεν είδε κάτι στραβό στο νόμο-έκτρωμα κι έτσι η ζωή στην Ψωροκώσταινα συνεχίστηκε… Φυσικά τα νέα δε χρειάστηκαν πολύ για να περάσουν τα σύνορα κι έτσι η χώρα μας κατάφερε να γίνει για άλλη μια φορά ρόμπα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αφού οι πρώτες γελοιογραφίες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο.
Τα καλύτερα της υπόθεσης ωστόσο δεν είχαν έρθει ακόμα… Λίγο καιρό έπειτα από τη δημοσίευση του νόμου 3037 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι «αρμόδιες» ελεγκτικές επιτροπές ξεκίνησαν τις εφόδους στα internet café της επικράτειας ψάχνοντας για «ηλεκτρονικά διεξαγόμενα παίγνια» με ζήλο μεγαλύτερο κι από αυτόν άσιτου επί εβδομάδα ντόμπερμαν στην προσπάθειά του να αποσπάσει μια ροδοκόκκινη μπριζόλα από το χέρι ενός άγνωστου. Τα «λαγωνικά» του υπουργείου φυσικά δεν άργησαν να εντοπίσουν τους πρώτους «παραβάτες» που είχαν κάνει το σφάλμα να έχουν υπολογιστές στους οποίους βρίσκονταν εγκατεστημένα παιχνίδια όπως τα Counter-Strike, FIFA 2002 και Need for Speed: Hot Pursuit 2 με τον πέλεκυ της δικαιοσύνης να πέφτει βαρύς επάνω τους αφού κλήθηκαν να πληρώσουν πρόστιμα αρκετών δεκάδων χιλιάδων ευρώ!
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα 3037 facts και ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στον ίδιο τον νόμο, ακόμα και πιγκουίνος θα διαπιστώσει αρκετά «στραβά» σημεία που σίγουρα δεν κολακεύουν ούτε αυτούς που ασχολήθηκαν με τη διατύπωσή του, ούτε εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω-κάτω –εκτός κι αν οι μπαμπάδες τους δεν τους είχαν πει να προσέχουν που βάζουν την υπογραφή τους και το… άλλο τους. Αυτό που ένοιαζε εκείνους που συνέταξαν τον εν λόγω νόμο ήταν ο περιορισμός των κουλοχέρηδων και λοιπών «φρουτακίων», σωστά; Σωστά. Εν έτει 2002, ο ηλεκτρονικός τζόγος (online καζίνο κλπ) δεν ήταν διαδεδομένος στη χώρα μας, κάτι που σε συνδυασμό με την τότε χαμηλή διείσδυση της ευριζωνικότητας καθιστούσε την εν λόγω «απειλή» ως ανύπαρκτη.
Έτσι και μόνο από αυτά, η συμπερίληψη των υπολογιστών στον νόμο είναι το λιγότερο άστοχη όπως επίσης άστοχος είναι και ορισμός των «ηλεκτρονικά διεξαγόμενων παιγνίων». Λέει λοιπόν το Άρθρο 1, στοιχείο δ: «Ηλεκτρονικά διεξαγόμενο παίγνιο είναι εκείνο για τη λειτουργία του οποίου εκτός των υποστηρικτικών ηλεκτρικών, ηλεκτρονικών και άλλων μηχανισμών, απαιτείται η ύπαρξη και εκτέλεση λογισμικού (προγράμματος)». Μάλιστα… Δηλαδή με το σκεπτικό αυτό, ένα PC στο οποίο πατάς ένα κουμπί και παίζεις ένα παιχνίδι μπαίνει στο ίδιο καλάθι με έναν κουλοχέρη που πατάς ένα κουμπί περιμένοντας να θησαυρίσεις και ένα οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα που πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή. Άρα εξ’ ορισμού, ο νόμος είναι προβληματικός αφού δε μπορεί αποδεδειγμένα να ξεχωρίσει το τρόλεϋ απ’ το ρόλεϋ.
Προχωρώντας στα ωραία του 3037 θα δει κανείς στο Άρθρο 3 να αναφέρεται ότι: «Δεν εμπίπτει στην απαγόρευση που ορίζεται στο άρθρο 2 η εγκατάσταση και λειτουργία ηλεκτρονικών υπολογιστών σε καταστήματα που λειτουργούν ως επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών διαδικτύου. Η διενέργεια όμως παιγνίου με τους υπολογιστές αυτούς, ανεξάρτητα από τον τρόπο διενέργειάς του, απαγορεύεται». Μάλιστα… Εδώ με λίγα λόγια ο νομοθέτης λέει ευθαρσώς στον ιδιοκτήτη internet café «κλείσε το μαγαζί και γίνε μανάβης». Διότι ακόμα κι αν ο τάλας μαγαζάτορας απεγκαταστήσει ακόμα και την πασιέντζα των Windows από τα μηχανήματά του, πώς θα είναι σίγουρος πως κάποιος απερίσκεπτος πελάτης του δε θα υποκύψει στον πειρασμό να παίξει ένα flash game στο διαδίκτυο; Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο και η κακιά στιγμή τα φέρει έτσι που του κάνουν έφοδο ελεγκτές, τότε δεν τον ξεπλένει ούτε το Fairy που συμφέρει…
Το κερασάκι στην τούρτα είναι το Άρθρο 9 που είναι ικανό να στείλει κάθε έχοντα σώας τας φρένας κατά Δαφνί μεριά. Γιατί; Διότι αναφέρει μεταξύ άλλων: «Με τις διατάξεις του νόμου αυτού δεν θίγονται οι διατάξεις του Ν. 2206/1994 (ΦΕΚ 62 Α’), καθώς και οι λοιπές διατάξεις περί καζίνο».
Θέλετε κι άλλο; Πολύ ευχαρίστως: «Τα ψυχαγωγικά παίγνια με παιγνιόχαρτα διενεργούνται ελεύθερα». Εν ολίγοις, μιλάμε για έναν νόμο που δημιουργήθηκε προκειμένου να απομακρύνει τα «φρουτάκια», τους κουλοχέρηδες και τους λοιπούς αμαρτωλούς πειρασμούς από τον υγιή κόσμο, ο οποίος όμως αντί να εστιάζει στα καζίνο ή την πρέφα, ασχολείται με τους υπολογιστές και τα videogames και μη γυρίσει κανείς και πει ότι «ρε παιδιά, για τα online καζίνο προνόησαν» γιατί θα έχει πει τη μπούρδα της χρονιάς.
Όπερ και εγένετο λοιπόν. Με τα περισσότερα internet café να έχουν κλείσει φοβούμενα τις εφόδους των τσακαλιών του υπουργείου και τα δυσβάσταχτα πρόστιμα που συνήθως επακολουθούν αυτών, ο 3037 έμοιαζε να έχει θριαμβεύσει αφού μετά τους πρώτους μήνες εφαρμογής του, μόνο λίγα internet café είχαν παραμείνει ζωντανά στην επικράτεια κι αυτά όντας branches μεγάλων αλυσίδων. Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος φάνηκε σιγά σιγά να ξαναπαίρνει τα πάνω του καθώς ο 3037 είχε πέσει (ή τουλάχιστον αυτό προσποιούταν) σε λήθαργο και μικρότερα internet café ξεπρόβαλλαν διστακτικά σε διάφορες συνοικίες σε πόλεις και χωριά. Ο μεγάλος τους αντίπαλος βέβαια πλέον δεν ήταν ο νόμος 3037 αλλά η διείσδυση της ευρυζωνικότητας, όμως αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία…
Στο θέμα της επανεξέτασης του νόμου-γελοιογραφήματος, η ελληνική πλευρά τήρησε το «πρωτόκολλο» και στάθηκε ασυνεπής ως προς τις δεσμεύσεις της ενώπιον του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Έτσι, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μην έχοντας άλλη επιλογή, τον Φεβρουάριο του 2008 επέβαλλαν χρηματικό πρόστιμο στη χώρα μας που αγγίζει τα €9.636 ημερησίως και που μάλιστα είχε ήδη ξεκινήσει να μετράει από τις 26 Οκτωβρίου του 2006 και θα συνέχιζε να «γράφει» μέχρι και τις 26 του περυσινού Οκτώβρη. Γιατί μέχρι τότε; Γιατί αν η χώρα μας δεν κατάφερνε να ρυθμίσει το θέμα μέχρι και αυτή την ημερομηνία, το προαναφερθέν ποσό θα εκτοξευόταν στα €37.980,80 ημερησίως, χρήματα που φυσικά στο τέλος θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός!
Τι προέβλεπε όμως η νέα έκδοση του νόμου 3037; Κατ’ αρχήν ξεκινούσε με έναν βαρβάτο φόρο για κάθε υπολογιστή κάθε internet café ανάλογα τον πληθυσμό της πόλης που βρισκόταν αυτό. Για να καταλάβετε περί τινός πρόκειται, για τα internet café των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, ο ετήσιος φόρος αυτός θα έφτανε και τα €1.000 ανά υπολογιστή! Εφαρμόζοντας θεμελιώδη μαθηματικά δηλαδή, ένα κατάστημα με 100 μηχανήματα, θα έπρεπε να καταβάλλει κάθε χρόνο €100.000 μόνο για τους φόρους των υπολογιστών –χώρια μισθούς, νοίκια, λογαριασμούς, συνδέσεις, συνδρομές κλπ!
Ακόμα κι αν για τα μεγάλα internet café των αστικών κέντρων κάτι τέτοιο ενδεχομένως να ήταν εφικτό, βάσει των περιορισμών που επέβαλλε ο… εγγονός του 3037 θα ήταν το λιγότερο ουτοπικό. Η νέα πρόταση της κυβέρνησης λοιπόν, έθετε ωράριο εργασίας στα internet café ενώ απαγόρευε και την είσοδο των ανηλίκων σε αυτά. Τα συμπεράσματα των δύο αυτών «extras» τα βγάζετε και μόνο σας, μεγάλα κι έξυπνα παιδιά είστε. Από εμάς δύο παρατηρήσεις:
Μιλώντας με ιδιοκτήτη μεγάλου καταστήματος internet café των Αθηνών ξέρετε τι μας είπε; Ότι σε περίπτωση που ισχύσει ο νέος νόμος, ο μέσος καταστηματάρχης θα αναγκαστεί να βάλει στο μαγαζί του και τραπέζια για τα χαρτόμουτρα και κανέναν κουλοχέρη για να βγάλει τα έξοδά του. Α, ναι. Εννοείται πως τα καζίνο ήταν και πάλι στην απ’ έξω ενώ ω του θαύματος, ουδέν νεότερο και για την πέτρα του κακού, τα «φρουτάκια» που πλέον έχουν σαπίσει…
Τα μηνύματα που έλαβε η ελληνική αντιπροσωπεία ήταν μάλλον θετικά καθώς επιβεβαιώθηκε ότι για άλλη μια φορά οι ελληνικές αλχημείες έρχονται σε αντίθεση με την ισχύουσα νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους κανονισμούς της Κοινωνίας της Πληροφορίας περί της ελεύθερης διακίνησης των αγαθών. Προτάθηκε η χρήση του πανευρωπαϊκού συστήματος αξιολόγησης PEGI αντί του βλακώδους ορίου των 18 ετών ενώ για το χαράτσι των €1.000 έγινε προσπάθεια να εμφανιστεί ως δασμός και όχι σαν εσωτερική φορολόγηση καθώς επί της ουσίας το ποσό αυτό επιβαρύνει και τους παρόχους των videogames. Έτσι, τα internet café, τα games και οι gamers της χώρας πήραν μια ολιγόμηνη παράταση καθώς το θέμα πλέον θα έπρεπε να επανεξεταστεί τόσο εσωτερικά (μέσω των εμπλεκόμενων υπουργείων) όσο και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Λοιπόν, όποιος μου βρει λέξη «coynter» θα του κάνω δώρο δέκα κιλά τρίγωνα Πανοράματος (από το Πανόραμα). Δε φτάνει που τα παμμέγιστα γλαρόνια-ελεγκτές είναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν ένα παιχνίδι ψυχαγωγίας από ένα παιχνίδι τζόγου (εκτός κι αν θεώρησαν ότι στο «Coynter-Strike» οι παίκτες ρισκάρουν τις ζωές τους κορώνα-γράμματα), δεν έχουν καν τις στοιχειώδεις γνώσεις αγγλικής ώστε να γνωρίζουν ότι η λέξη «counter» γράφεται με u κι όχι με y. Κι αυτοί λοιπόν οι νουνεχείς εχέφρονες είναι σε θέση να ρίχνουν πρόστιμα €40.000. Δηλαδή μιλάμε για το υπέρτατο ρομπιλίκι…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το τοπίο όσον αφορά τον 3037 είναι εντελώς ομιχλώδες. Κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο νόμος βρίσκεται ακόμα σε ισχύ, είναι ανενεργός ή λειτουργεί… επιλεκτικά και βάσει ενδεχόμενων συμπαθειών των ελεγκτών. Prima facie φαίνεται πως δεν υπάρχει πρόβλημα, όταν όμως σου έρχονται emails σαν το προαναφερθέν τότε δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Η όλη ατμόσφαιρα είναι νοσηρή: νομοθέτες σε σύγχυση που πηγαινοφέρνουν χαρτούρα στις Βρυξέλλες κάνοντας σε κάθε τους ευκαιρία ρεζίλι τη χώρα μας, ελεγκτές εν πλήρει αταξία που υποβάλλουν πρόστιμα για ανύπαρκτη αφορμή όταν και όποτε και μέσα σε όλα αυτά, τους ναούς του τζόγου, τα καζίνο να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους όντας στο απυρόβλητο και μάλιστα έχοντας την υποστήριξη των ιντερνετικών «ξαδέλφων» τους. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, να τρέχει κι ένα δυσβάσταχτο πρόστιμο, απόρροια της βλακείας και της ανικανότητας ανθρώπων που εμείς εκλέξαμε και των οποίων τις κουταμάρες εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε.
Καλά να πάθουμε, τέτοιοι είμαστε και τέτοια μας αξίζουν.
Πηγή
Ο νόμος έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στη νοήμονα πλευρά του πληθυσμού καθώς έπαιρνε μέτρα που παρέπεμπαν σε εποχές χούντας απαγορεύοντας στην ουσία την εγκατάσταση και εκτέλεση οποιουδήποτε videogame «σε δημόσια γενικά κέντρα όπως ξενοδοχεία, καφενεία, αίθουσες αναγνωρισμένων σωματείων κάθε φύσης και κάθε άλλο δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο». Επί του πρακτέου αυτό σήμαινε πως όχι απλά απαγορευόταν στον καθένα να παίξει μια παρτίδα Counter-Strike σε ένα internet café αλλά καθιστούσε παράνομο όποιον αγόραζε νόμιμα το παιχνίδι και το εγκαθιστούσε για να το παίξει σπίτι του! Το παράλογο του πράγματος μπορεί βεβαίως να ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, κανείς εκ των νομοθετών ωστόσο δεν είδε κάτι στραβό στο νόμο-έκτρωμα κι έτσι η ζωή στην Ψωροκώσταινα συνεχίστηκε… Φυσικά τα νέα δε χρειάστηκαν πολύ για να περάσουν τα σύνορα κι έτσι η χώρα μας κατάφερε να γίνει για άλλη μια φορά ρόμπα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αφού οι πρώτες γελοιογραφίες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο.Τα καλύτερα της υπόθεσης ωστόσο δεν είχαν έρθει ακόμα… Λίγο καιρό έπειτα από τη δημοσίευση του νόμου 3037 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι «αρμόδιες» ελεγκτικές επιτροπές ξεκίνησαν τις εφόδους στα internet café της επικράτειας ψάχνοντας για «ηλεκτρονικά διεξαγόμενα παίγνια» με ζήλο μεγαλύτερο κι από αυτόν άσιτου επί εβδομάδα ντόμπερμαν στην προσπάθειά του να αποσπάσει μια ροδοκόκκινη μπριζόλα από το χέρι ενός άγνωστου. Τα «λαγωνικά» του υπουργείου φυσικά δεν άργησαν να εντοπίσουν τους πρώτους «παραβάτες» που είχαν κάνει το σφάλμα να έχουν υπολογιστές στους οποίους βρίσκονταν εγκατεστημένα παιχνίδια όπως τα Counter-Strike, FIFA 2002 και Need for Speed: Hot Pursuit 2 με τον πέλεκυ της δικαιοσύνης να πέφτει βαρύς επάνω τους αφού κλήθηκαν να πληρώσουν πρόστιμα αρκετών δεκάδων χιλιάδων ευρώ!
Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα 3037 facts και ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στον ίδιο τον νόμο, ακόμα και πιγκουίνος θα διαπιστώσει αρκετά «στραβά» σημεία που σίγουρα δεν κολακεύουν ούτε αυτούς που ασχολήθηκαν με τη διατύπωσή του, ούτε εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω-κάτω –εκτός κι αν οι μπαμπάδες τους δεν τους είχαν πει να προσέχουν που βάζουν την υπογραφή τους και το… άλλο τους. Αυτό που ένοιαζε εκείνους που συνέταξαν τον εν λόγω νόμο ήταν ο περιορισμός των κουλοχέρηδων και λοιπών «φρουτακίων», σωστά; Σωστά. Εν έτει 2002, ο ηλεκτρονικός τζόγος (online καζίνο κλπ) δεν ήταν διαδεδομένος στη χώρα μας, κάτι που σε συνδυασμό με την τότε χαμηλή διείσδυση της ευριζωνικότητας καθιστούσε την εν λόγω «απειλή» ως ανύπαρκτη.Έτσι και μόνο από αυτά, η συμπερίληψη των υπολογιστών στον νόμο είναι το λιγότερο άστοχη όπως επίσης άστοχος είναι και ορισμός των «ηλεκτρονικά διεξαγόμενων παιγνίων». Λέει λοιπόν το Άρθρο 1, στοιχείο δ: «Ηλεκτρονικά διεξαγόμενο παίγνιο είναι εκείνο για τη λειτουργία του οποίου εκτός των υποστηρικτικών ηλεκτρικών, ηλεκτρονικών και άλλων μηχανισμών, απαιτείται η ύπαρξη και εκτέλεση λογισμικού (προγράμματος)». Μάλιστα… Δηλαδή με το σκεπτικό αυτό, ένα PC στο οποίο πατάς ένα κουμπί και παίζεις ένα παιχνίδι μπαίνει στο ίδιο καλάθι με έναν κουλοχέρη που πατάς ένα κουμπί περιμένοντας να θησαυρίσεις και ένα οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα που πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή. Άρα εξ’ ορισμού, ο νόμος είναι προβληματικός αφού δε μπορεί αποδεδειγμένα να ξεχωρίσει το τρόλεϋ απ’ το ρόλεϋ.
Προχωρώντας στα ωραία του 3037 θα δει κανείς στο Άρθρο 3 να αναφέρεται ότι: «Δεν εμπίπτει στην απαγόρευση που ορίζεται στο άρθρο 2 η εγκατάσταση και λειτουργία ηλεκτρονικών υπολογιστών σε καταστήματα που λειτουργούν ως επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών διαδικτύου. Η διενέργεια όμως παιγνίου με τους υπολογιστές αυτούς, ανεξάρτητα από τον τρόπο διενέργειάς του, απαγορεύεται». Μάλιστα… Εδώ με λίγα λόγια ο νομοθέτης λέει ευθαρσώς στον ιδιοκτήτη internet café «κλείσε το μαγαζί και γίνε μανάβης». Διότι ακόμα κι αν ο τάλας μαγαζάτορας απεγκαταστήσει ακόμα και την πασιέντζα των Windows από τα μηχανήματά του, πώς θα είναι σίγουρος πως κάποιος απερίσκεπτος πελάτης του δε θα υποκύψει στον πειρασμό να παίξει ένα flash game στο διαδίκτυο; Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο και η κακιά στιγμή τα φέρει έτσι που του κάνουν έφοδο ελεγκτές, τότε δεν τον ξεπλένει ούτε το Fairy που συμφέρει…Το κερασάκι στην τούρτα είναι το Άρθρο 9 που είναι ικανό να στείλει κάθε έχοντα σώας τας φρένας κατά Δαφνί μεριά. Γιατί; Διότι αναφέρει μεταξύ άλλων: «Με τις διατάξεις του νόμου αυτού δεν θίγονται οι διατάξεις του Ν. 2206/1994 (ΦΕΚ 62 Α’), καθώς και οι λοιπές διατάξεις περί καζίνο».
Θέλετε κι άλλο; Πολύ ευχαρίστως: «Τα ψυχαγωγικά παίγνια με παιγνιόχαρτα διενεργούνται ελεύθερα». Εν ολίγοις, μιλάμε για έναν νόμο που δημιουργήθηκε προκειμένου να απομακρύνει τα «φρουτάκια», τους κουλοχέρηδες και τους λοιπούς αμαρτωλούς πειρασμούς από τον υγιή κόσμο, ο οποίος όμως αντί να εστιάζει στα καζίνο ή την πρέφα, ασχολείται με τους υπολογιστές και τα videogames και μη γυρίσει κανείς και πει ότι «ρε παιδιά, για τα online καζίνο προνόησαν» γιατί θα έχει πει τη μπούρδα της χρονιάς.
Ευτυχώς υπάρχει και Ευρώπη
Ο νόμος-ανέκδοτο φυσικά δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κομισιόν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το κατόρθωμα (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) των σύγχρονων φιλοσόφων μας και αφού το εξέτασε ενδελεχώς απεφάνθη ότι αντιτάσσεται στο γενικότερο νομικό πλαίσιο υπό το οποίο λειτουργούν –ή τουλάχιστον οφείλουν να λειτουργούν- οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου τον Οκτώβριο του 2006, ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση αφού πάρει πίσω τον νόμο, να επανεξετάσει το ζήτημα φέρνοντας προς έγκριση μία νέα, τροποποιημένη έκδοσή του.
Όπερ και εγένετο λοιπόν. Με τα περισσότερα internet café να έχουν κλείσει φοβούμενα τις εφόδους των τσακαλιών του υπουργείου και τα δυσβάσταχτα πρόστιμα που συνήθως επακολουθούν αυτών, ο 3037 έμοιαζε να έχει θριαμβεύσει αφού μετά τους πρώτους μήνες εφαρμογής του, μόνο λίγα internet café είχαν παραμείνει ζωντανά στην επικράτεια κι αυτά όντας branches μεγάλων αλυσίδων. Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος φάνηκε σιγά σιγά να ξαναπαίρνει τα πάνω του καθώς ο 3037 είχε πέσει (ή τουλάχιστον αυτό προσποιούταν) σε λήθαργο και μικρότερα internet café ξεπρόβαλλαν διστακτικά σε διάφορες συνοικίες σε πόλεις και χωριά. Ο μεγάλος τους αντίπαλος βέβαια πλέον δεν ήταν ο νόμος 3037 αλλά η διείσδυση της ευρυζωνικότητας, όμως αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία…Στο θέμα της επανεξέτασης του νόμου-γελοιογραφήματος, η ελληνική πλευρά τήρησε το «πρωτόκολλο» και στάθηκε ασυνεπής ως προς τις δεσμεύσεις της ενώπιον του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Έτσι, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μην έχοντας άλλη επιλογή, τον Φεβρουάριο του 2008 επέβαλλαν χρηματικό πρόστιμο στη χώρα μας που αγγίζει τα €9.636 ημερησίως και που μάλιστα είχε ήδη ξεκινήσει να μετράει από τις 26 Οκτωβρίου του 2006 και θα συνέχιζε να «γράφει» μέχρι και τις 26 του περυσινού Οκτώβρη. Γιατί μέχρι τότε; Γιατί αν η χώρα μας δεν κατάφερνε να ρυθμίσει το θέμα μέχρι και αυτή την ημερομηνία, το προαναφερθέν ποσό θα εκτοξευόταν στα €37.980,80 ημερησίως, χρήματα που φυσικά στο τέλος θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός!
Ωραίοι ως Έλληνες
Οι δαιμόνιοι ντόπιοι αγχίνοες είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση καθώς έπρεπε να παρουσιάσουν άμεσα στην Κομισιόν μία νέα έκδοση του νόμου που στην ουσία θα είχε τα ίδια αποτελέσματα αλλά θα διατυπωνόταν διαφορετικά από την πρώτη. Έκατσαν, έψαξαν, σκέφτηκαν, φυσικά δε ρώτησαν αλλά εν τέλει αποφάσισαν. Το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που μόνο ελληνικό μυαλό θα μπορούσε να το συλλάβει και φανταστείτε ότι στην ουσία ούτε καν απαγόρευε τα videogames όπως ο αρχικός 3037. Τα επέτρεπε, επιβάλλοντας ωστόσο στους ιδιοκτήτες internet café τέτοιους περιορισμούς και τέτοια χαράτσια που θα ήταν αδύνατον να βγάλουν τα προς το ζην –με λίγα λόγια, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι το ίδιο, αυτό τους ένοιαζε, εκεί εστίασαν και στο τέλος τα κατάφεραν.Τι προέβλεπε όμως η νέα έκδοση του νόμου 3037; Κατ’ αρχήν ξεκινούσε με έναν βαρβάτο φόρο για κάθε υπολογιστή κάθε internet café ανάλογα τον πληθυσμό της πόλης που βρισκόταν αυτό. Για να καταλάβετε περί τινός πρόκειται, για τα internet café των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, ο ετήσιος φόρος αυτός θα έφτανε και τα €1.000 ανά υπολογιστή! Εφαρμόζοντας θεμελιώδη μαθηματικά δηλαδή, ένα κατάστημα με 100 μηχανήματα, θα έπρεπε να καταβάλλει κάθε χρόνο €100.000 μόνο για τους φόρους των υπολογιστών –χώρια μισθούς, νοίκια, λογαριασμούς, συνδέσεις, συνδρομές κλπ!
Ακόμα κι αν για τα μεγάλα internet café των αστικών κέντρων κάτι τέτοιο ενδεχομένως να ήταν εφικτό, βάσει των περιορισμών που επέβαλλε ο… εγγονός του 3037 θα ήταν το λιγότερο ουτοπικό. Η νέα πρόταση της κυβέρνησης λοιπόν, έθετε ωράριο εργασίας στα internet café ενώ απαγόρευε και την είσοδο των ανηλίκων σε αυτά. Τα συμπεράσματα των δύο αυτών «extras» τα βγάζετε και μόνο σας, μεγάλα κι έξυπνα παιδιά είστε. Από εμάς δύο παρατηρήσεις:
- Πώς διάολο ένα internet café θα έχει έσοδα αν απαγορευτεί η είσοδος σε αυτά για το μεγαλύτερο τμήμα της πελατείας τους; Και τι είναι τα internet café για να έχουν ωράριο; Εκκλησίες ή μήπως το ΙΚΑ;
- Στην Ελλάδα του 2009, αυτοί που μας κυβερνούν (προς Θεού δεν κάνουμε διακρίσεις γιατί και οι 300 για τα σίδερα είναι) θεωρούν πως ένας 17χρονος είναι υπεύθυνος να οδηγήσει μηχανάκι αλλά όχι και να μπει σε internet café. Ώρες ώρες είναι να αναρωτιέται κανείς αν οι πολιτικοί κατοικούν στην Ελλάδα ή έρχονται απ’ τον Άρη…
Δεν κωλώνουμε λέμε!
Το φοβερό και τρομερό με αυτό τον νόμο είναι ότι η χώρα μας… τον έστειλε για έγκριση στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Ευτυχώς μερίμνησαν ορισμένες εταιρείες που θίγονταν άμεσα από το νέο κατασκεύασμα των Ελλήνων και έστειλαν αντιπροσώπους στις Βρυξέλλες μήπως και προλάβουν το κακό, καταθέτοντας τις ενστάσεις τους όσον αφορά τον νέο νόμο-κακούργημα.Τα μηνύματα που έλαβε η ελληνική αντιπροσωπεία ήταν μάλλον θετικά καθώς επιβεβαιώθηκε ότι για άλλη μια φορά οι ελληνικές αλχημείες έρχονται σε αντίθεση με την ισχύουσα νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους κανονισμούς της Κοινωνίας της Πληροφορίας περί της ελεύθερης διακίνησης των αγαθών. Προτάθηκε η χρήση του πανευρωπαϊκού συστήματος αξιολόγησης PEGI αντί του βλακώδους ορίου των 18 ετών ενώ για το χαράτσι των €1.000 έγινε προσπάθεια να εμφανιστεί ως δασμός και όχι σαν εσωτερική φορολόγηση καθώς επί της ουσίας το ποσό αυτό επιβαρύνει και τους παρόχους των videogames. Έτσι, τα internet café, τα games και οι gamers της χώρας πήραν μια ολιγόμηνη παράταση καθώς το θέμα πλέον θα έπρεπε να επανεξεταστεί τόσο εσωτερικά (μέσω των εμπλεκόμενων υπουργείων) όσο και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ο 3037 όμως ζει και βασιλεύει…
Κι ενώ για κάποιους η διαδρομή Αθήνα – Βρυξέλλες έχει γίνει κάτι σαν Κηφισιά – Πειραιάς, για κάποιους άλλους τίποτα δε μοιάζει να έχει αλλάξει από το «μαύρο» καλοκαίρι του 2002. Λίγους μήνες πριν, είχε φτάσει στο mailbox του γράφοντα ένα email από εργαζόμενο σε internet café το οποίο είχε συνημμένη μία «απόφαση επιβολής προστίμου». Τι έλεγε αυτή; Για να μην κάθομαι και αναπαράγω επί λέξει τα όσα αναγράφονταν, επιβλήθηκε πρόστιμο της τάξεως των €40.000 αφού την τάδε ημέρα και ώρα (βραδινή αλλά όχι μεταμεσονύκτια) «ύστερα από διενεργηθείσα προανάκριση, προέκυψε ότι εντός του καταστήματος, είχε εγκαταστήσει (σ.σ. ο ιδιοκτήτης) και θέσει σε λειτουργία τέσσερεις (4) Η/Υ όπου διενεργούταν το παίγνιο με διακριτικό τίτλο “Coynter-Strike”».Λοιπόν, όποιος μου βρει λέξη «coynter» θα του κάνω δώρο δέκα κιλά τρίγωνα Πανοράματος (από το Πανόραμα). Δε φτάνει που τα παμμέγιστα γλαρόνια-ελεγκτές είναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν ένα παιχνίδι ψυχαγωγίας από ένα παιχνίδι τζόγου (εκτός κι αν θεώρησαν ότι στο «Coynter-Strike» οι παίκτες ρισκάρουν τις ζωές τους κορώνα-γράμματα), δεν έχουν καν τις στοιχειώδεις γνώσεις αγγλικής ώστε να γνωρίζουν ότι η λέξη «counter» γράφεται με u κι όχι με y. Κι αυτοί λοιπόν οι νουνεχείς εχέφρονες είναι σε θέση να ρίχνουν πρόστιμα €40.000. Δηλαδή μιλάμε για το υπέρτατο ρομπιλίκι…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το τοπίο όσον αφορά τον 3037 είναι εντελώς ομιχλώδες. Κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο νόμος βρίσκεται ακόμα σε ισχύ, είναι ανενεργός ή λειτουργεί… επιλεκτικά και βάσει ενδεχόμενων συμπαθειών των ελεγκτών. Prima facie φαίνεται πως δεν υπάρχει πρόβλημα, όταν όμως σου έρχονται emails σαν το προαναφερθέν τότε δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Η όλη ατμόσφαιρα είναι νοσηρή: νομοθέτες σε σύγχυση που πηγαινοφέρνουν χαρτούρα στις Βρυξέλλες κάνοντας σε κάθε τους ευκαιρία ρεζίλι τη χώρα μας, ελεγκτές εν πλήρει αταξία που υποβάλλουν πρόστιμα για ανύπαρκτη αφορμή όταν και όποτε και μέσα σε όλα αυτά, τους ναούς του τζόγου, τα καζίνο να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους όντας στο απυρόβλητο και μάλιστα έχοντας την υποστήριξη των ιντερνετικών «ξαδέλφων» τους. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, να τρέχει κι ένα δυσβάσταχτο πρόστιμο, απόρροια της βλακείας και της ανικανότητας ανθρώπων που εμείς εκλέξαμε και των οποίων τις κουταμάρες εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε.
Καλά να πάθουμε, τέτοιοι είμαστε και τέτοια μας αξίζουν.
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου