«Look guys, we need to go back to the basics. Market is one thing, real people is another. When we say “our target group is this” we must always keep in our mind that “this” is made from flesh and blood. We don’t sell to “markets”, actually we don’t sell anything we are only proposing goods or services to our brothers and sisters, to our kids, to friends we haven’t meet yet. There is a Society out there you know…»
Ο μεγαλόσχημος έλληνας διαφημιστής που παρακολουθούσε τη συζήτηση, πετάχτηκε ανήσυχος και με δυνατή φωνή του είπε «you sound like a socialist Richard!» Ο άλλος, γέλασε. Με μάλλον συμπονετικό ύφος και ελαφρύ μειδίαμα του θύμισε πως η λέξη Socialism προέρχεται από την Κοινωνία (society) και συμπλήρωσε πως όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει αν λειτουργεί με όρους που δεν λαμβάνουν υπόψη τη κοινωνία, τόσο πιο εύκολα θα αποφύγουμε σαν Δύση την πλήρη καταστροφή και την επιστροφή στον μεσαίωνα.
Για την ιστορία, να αναφέρω πως κάτι ανταπάντησε ο Έλληνας συνομιλητής (κάτι περί αγορών πάλι) για να εισπράξει ένα χαμογελαστό fuck off. Και, του συνέστησε να αναζητήσει το πρώτο τεύχος της Αμερικανικής Πολιτικής Επιθεώρησης Monthly Review που είχε κυκλοφορήσει το 1949 και να το διαβάσει όλο δίνοντας βάση στο άρθρο του Albert Einstein.
Ένα άρθρο, που είχε σαν τίτλο «Why Socialism». Γιατί Σοσιαλισμός.
Στο οποίο, αυτός, ο σημαντικότερος άνθρωπος του 20ου αιώνα κατά το περιοδικό Time, εξηγεί με το νι και με το σίγμα γιατί δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο φυσιολογικό σύστημα διαχείρισης των κοινωνιών.
Ο Einstein με εξαιρετική οξυδέρκεια, αφού πρώτα καταγράφει τον Καπιταλισμό σαν μηχανισμό παραγωγής και αναπαραγωγής αδιεξόδων που νομοτελειακά ξεσπούν στους απλούς πολίτες, επισημαίνει και τα προβλήματα γραφειοκρατίας που καλείται ο Σοσιαλισμός να επιλύσει, ώστε να μην αποστερεί από τους ανθρώπους την πεμπτουσία της ύπαρξης: Την ελευθερία. Και θυμίζω, πως ο Einstein θεωρούσε την Φαντασία ως σημαντικότερη της Γνώσης. Μπορεί λοιπόν κάποιος, εύκολα, να εννοήσει τις διαστάσεις που βάζει στην Ελευθερία.
Μπορεί όμως να υπάρξει εκείνη η κοινωνία που λειτουργεί για να υπηρετεί τους ανθρώπους αποδίδοντας τα βασικά που συνθέτουν την Αξιοπρέπεια –και ως τέτοια εννοώ την Παιδεία, την Υγεία, την Στέγη και τις Μεταφορές;
Μπορεί άραγε να υπάρξει σε πλαίσιο κλειστών εθνικών κρατών που εκ των πραγμάτων θα λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά;
Νομίζω, πως μία επιστροφή στο προ Ε.Ε. και ευρώ μοντέλο –πέρα από τη δικαίωση που θα προσφέρει στους εθνικιστές- θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε μία νέα περίοδο ενδοευρωπαϊκών συγκρούσεων.
Δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ τη Γαλλία και τη Γερμανία στο πλαίσιο μίας κατακερματισμένης Ευρώπης να φτάνουν ξανά στη σύγκρουση και τις υπόλοιπες χώρες να σύρονται πίσω από τη μία ή την άλλη.
Η διάλυση της Ευρώπης, θα γεννήσει πολέμους στο εσωτερικό της. Δεν είναι μία κακή προφητεία, είναι μάλλον μαθηματικά βέβαιο.
Στην άλλη όχθη του ατλαντικού, στις ΗΠΑ , ο Ομπάμα, ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να απογοήτευσε σε διάφορα επίπεδα τους θερμούς υποστηρικτές του στον κόσμο, επειδή νόμισαν πως διέθετε το ραβδάκι του Harry Potter, βάλλεται και βάλλεται αγριότατα από τον σκληρό πυρήνα που έχει προκαλέσει την κρίση.
Από την Wall Street, τους χρηματιστές, τους συντηρητικότερους των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών, τους ισχυρούς νεοφιλελεύθερους κύκλους.
Και δεν είναι τυχαίο, πως ο Ομπάμα είναι αυτός που πιέζει πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλον την κα Μέρκελ για να δώσει το ok στην ΕΚΤ και την αλλαγή πλεύσης στην ηγεμονική πολιτική που ασκεί.
Η έξοδος μόνο της Ελλάδας από το ευρώ, είναι μία ιστορία που ίσως δεν θα προκαλέσει καταστροφικούς σεισμούς.
Η κατάρρευση ολόκληρης της ευρωζώνης όμως, για την οποία τα τελευταία εικοσιτετράωρα πολλά γράφτηκαν στον διεθνή τύπο, είναι μία τελείως διαφορετική υπόθεση.
Είναι κάτι, που αν ο μη γένοιτο συμβεί, θα εκτοξεύσει στην αθλιότητα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη των 17 χωρών της νομισματικής ένωσης.
Με τα τραπεζιτικά διευθυντήρια που έχουν διοριστεί ήδη σε Ελλάδα και Ιταλία, με τον δηλωμένο fan της κας Μέρκελ στην Ισπανία με τους Οίκους Αξιολόγησης να παίζουν επίμονα το χυδαίο παιχνίδι τους, τα πράγματα όχι απλά δυσκολεύουν αλλά είναι ζοφερά.
Χρειαζόμαστε επειγόντως, έναν νέο, φρέσκο Διεθνισμό απαλλαγμένο από αγκυλώσεις που να μετατοπίσει τον έλεγχο της κατάστασης προς τις κοινωνίες, προς τους πολίτες.
Από τους Occupy Wall Street και το νέο κίνημα κατά των μεγάλων τραπεζών (Bank Transfer Day) μέχρι όλη την βαλλόμενη Ευρώπη πρέπει να υπάρξει συνοχή και επιμονή.
Για να γυρίσει αργά ή γρήγορα η σελίδα, χωρίς να δικαιωθούν οι απανταχού Καρατζαφέρηδες και όσα εκπροσωπούν.
Θα πρέπει επιτέλους, Οίκοι Αξιολόγησης, μεγαλοτραπεζίτες, λαμόγια όλου του κόσμου, διευθυντήρια πάσης φύσεως, νεοφιλελεύθεροι κι αχόρταγοι, να ακούσουν και να βιώσουν ένα τεράστιο: Δεν πάει άλλο, Fuck Off.
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου