Στις δικτατορίες δεν ζητάμε πόθεν έσχες

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Έπεσε» λοιπόν το λεγόμενο «site του ενός εκατομμυρίου ευρώ» από πολίτες που ζητούσαν απεγνωσμένα πληροφορίες για το πόθεν έσχες των πολιτικών. Άνοιξαν οι κρουνοί της λαϊκής οργής ή μήπως γινόμαστε θεατές μιας ακόμη καλοστημένης επιχείρησης προπαγάνδας;

Πριν δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις μια διευκρίνιση: Όσοι πολιτικοί κριθούν ένοχοι για παράνομες οικονομικές συναλλαγές πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ήδη οι πολίτες, τούς γνωρίζουν και έχουν εξασφαλίσει ότι δεν μπορούν να περπατήσουν ούτε δέκα μέτρα στο δρόμο. Αυτό το αίσθημα πρέπει να μετουσιωθεί σε καταδικαστικές αποφάσεις και σκληρή τιμωρία.

Είναι όμως αυτό το πρόβλημα μιας χώρας που καλείται να πληρώσει περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ; Το μιντιακό κατεστημένο και οι οικονομικές ελίτ θέλουν να πιστέψουμε ότι τα χρήματά αυτά «φαγώθηκαν» από 300 ανθρώπους και τους αυλικούς τους. Δεν απέχουμε πολύ από τη στιγμή που θα μας πουν ότι σε κάθε βουλευτή αντιστοιχούν ατασθαλίες 1.2 δισ ευρώ και αν απομακρύνουμε τους συγκεκριμένους κυρίους και κυρίες θα επανέλθουμε στην οδό της αρετής.

Πού πήγαν αίφνης όλοι αυτοί που μιλούσαν για τους διαρκώς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς (χωρίς βέβαια να αναφέρονται ποτέ στην φορολογική ασυλία των εφοπλιστών, της εκκλησίας, των τραπεζών κτλ); Πού εξαφανίστηκαν όσοι έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι ένας ξερότοπος ο οποίος δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός του ευρώ και των δυτικών χρηματαγορών; Προφανώς αυτά τα επιχειρήματα μπαίνουν προς στιγμήν στην άκρη καθώς τώρα πρέπει να υμνήσουμε το τριήμερο της Παναγιάς της διεφθαρμένης.

Κι όμως το «έγκλημα» των ημερών δεν είναι το στραβό πόθεν έσχες των πολιτικών. Είναι η παραδοχή Σαχινίδη ότι δεν είναι σε θέση να υπολογίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα για το 2011. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που μας κατηγορούσε ότι θέλουμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε μπανανία, όταν ζητούσαμε τη δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κατηγορούνται ότι «πείραξαν» τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για να βάλουν την Ελλάδα στο ΔΝΤ πριν από την Ιρλανδία. Τα ίδια πολιτικά και κομματικά στελέχη κάθονται σήμερα σαν αποτυχημένοι μάγοι της υποσαχάρειας Αφρικής και δηλώνουν ότι δεν μπορούν να υπολογίσουν το έλλειμμα.   

Η λογική που θα επικρατήσει τις επόμενες ημέρες δεν διαφέρει και πολύ από τη λογική των σχεδιαστών του περίφημου εξώφυλλου του γερμανικού περιοδικού Focus που απέδιδε τις ευθύνες σε ρατσιστικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων και μια γονιδιακή ροπή προς τη διαφθορά. Μόνο που αυτή τη φορά είναι Έλληνες αρχισυντάκτες που θα κλιθούν να ετοιμάσουν τα κείμενα.

Η απόδοση όλων των ευθυνών στην διαφθορά είναι μια δοκιμασμένη τεχνική που εφαρμόστηκε με επιτυχία από τις οικονομικές ελίτ σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή κ.ά. Έχει ως στόχο να αποκρύψει τις δομικές αδυναμίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, των λεόντειων περιφερειακών νομισματικών ενώσεων και των δομικών ανωμαλιών της εκάστοτε οικονομίας.

Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, πρέπει να ξεχάσουμε τη μετατροπή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε δημοσιονομική μέσω της παροχής 110 δισ στις τράπεζες. Πρέπει να μην συζητάμε για τη λειτουργία της Ευρωζώνης που δημιουργεί ελλείμματα και χρέος στην ευρωπαϊκή περιφέρεια ενώ συσσωρεύει πλεονάσματα στο κέντρο. Πρέπει να καταδικάζουμε κάθε σχέδιο στάσης πληρωμών ενός παράνομου ή/και απεχθούς χρέους. Πρέπει να μην βλέπουμε ότι το διάτρητο φορολογικό σύστημα της χώρας είναι ένας μηχανισμός αναδιανομής πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.   

Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι η παρουσίαση των στοιχείων του πόθεν έσχες έγινε μόνο μετά το οριστικό τέλος της ελληνικής δημοκρατίας, όταν μια δοτή κυβέρνηση τεχνοκρατών επιχειρεί να ενοχοποιήσει όχι μόνο τους πολιτικούς αλλά την ίδια την έννοια της πολιτικής. Μόνο όταν στην Ευρώπη αναλαμβάνουν την εξουσία οι συνεργάτες της Γκόλντμαν Σακς, τα μέλη της Τριμερούς επιτροπής, οι διευθυντές των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου και ορισμένοι νεοφασίστες παλιάτσοι το σύστημα θυμάται να κατακεραυνώσει μερικές ομάδες εξωνημένων, πλην πολιτικά ασήμαντων βουλευτών.

Το σκηνικό που στήνεται αποτελεί μια μικρογραφία του κλίματος που δημιουργούνταν πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν τα ισχυρότερα οικονομικά κέντρα αναζητούσαν μια διέξοδο από την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού. 

Η Ελλάδα κυβερνάται σήμερα από έναν πρωθυπουργό ο οποίος έχει σαφώς μικρότερη δημοκρατική νομιμοποίηση από αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Πούτιν της Ρωσίας ή ο Αχμεντινετζάντ του Ιράν. Τα υπουργεία καταλαμβάνονται από οπαδούς της χούντας με αντιδραστικές ιδέες που συναντάς μόνο στα πλέον σκοταδιστικά καθεστώτα του πλανήτη. Όταν όμως ένα σύστημα καλεί τις τεχνοκρατικές και φασιστικές εφεδρείες του οι πολίτες αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να το ανατρέψουν.

Στις πλατείες οι αγανακτισμένοι δεν φώναζαν απλώς «κλέφτες κλέφτες» και «άντε γαμήσου Π*******). Φώναζαν συνθήματα για τις τράπεζες και το ΔΝΤ, για την ΕΚΤ και την ευρωζώνη. Αυτή την οργή πως θα την μαζέψετε; Θυσιάζοντας τον Τσοχατζόπουλο;

Πηγή